Δοξασμένοι νάναι τούτοι οι ακούραστοι
Μαυροφορεμένοι Ουαχάμπι
Καθώς ξεριζώνουν τα είδωλα
Και ισοπεδώνουν μοναστήρια
Που έστεκαν για πάνω από χίλια χρόνια
Και το ιερό του Βάαλ-Διός,
το Ναό του Βήλου
Τους ταφικούς πύργους της Παλμύρας
Όλα ξανάγιναν άμμος

Και αυτός ο ταραγμένος άνθρωπος
Ο αποστάτης ποιητής
Έχοντας αμαρτήσει διπλά
Ρίχτηκε στα γόνατα. Μέσα στη σκόνη
Με το παιδί του μαζί
Πριν το δρεπάνι του Θεού
Παγώσει την ανήσυχή τους σκέψη
Αποκεφαλισμένοι,
Απαλλαγμένοι
Από το μπέρδεμα
Της συμβιωτικής συνύπαρξης
Με τον Οίκο του Σαούντ

Έχουν ανθίσει οι βολβοί της Άνοιξης
Κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου
Λευκόια, κρόκοι και ασφοδέλια
Κι εδώ εμπρός στη Βόρειο θάλασσα το ίδιο
Στα λιθάρια και τη σκόνη Της Ντέιρ αλ-Ζορ
Το αίμα σκοτεινιάζει την άμμο

Στο τελευταίο του ποίημα μιλά
Ανταλλάσσοντας
Τη γαλήνη με την ήττα.

Για τον Μωχάμεντ Μπασίρ αλ Αανί
John Mackie