Σου δίνω αυτούς τους στίχους, αν ίσως τ’ όνομά μου
Ευτυχισμένο αράξει σε μια μακρινή εποχή,
Και πείσει κάποιο βράδυ το ανθρώπινο μυαλό να ονειρευτεί,
Καθώς σκαρί που ευνοϊκό του ανοίγει δρόμο το μελτέμι,

Σαν παραμύθι αόριστο η δική σου μνήμη,
Τον αναγνώστη να καταπονήσει, τύμπανο ηχηρό,
Και από ένα κρίκο αδελφικό και μυστικό
Κρεμάμενη, στις υπεροπτικές τις ρίμες μου να μείνει˙

Πλάσμα κακόφημο, που απ’ τη βαθειά την άβυσσο
Ώσμε την άκρια τ’ ουρανού, κανείς δε σ’ απαντά εξόν εγώ!
-Ω συ, που εφήμερο σκιάς αφήνεις χνάρι,

Με πόδι ελαφροπάτητο και βλέμμα γαληνό ως υπερβαίνεις
Αυτούς τους βλάκες τους θνητούς που σ’ έκριναν πικρή,
Άγαλμα συ με μάτια από γαγάτη, μεγάλη χαλκομέτωπη άγγελική!

Τα Άνθη του Κακού
Κάρολος Μπωντλαίρ
Μετάφραση: Μαριάννα Παπουτσοπούλου